ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Από τα πιο παλιά μαγειρικά σκεύη, το αρχαιοελληνικό τάγηνον. Ένα κλασικό τηγάνι είναι κατασκευασμένο από σίδηρο (λαμαρίνα ή ατσάλι) και είναι σχετικά βαρύ. Το τηγάνι από αλουμίνιο είναι πιο ελαφρύ και γι’ αυτό το προτιμούν οι περισσότεροι. Μπορεί να είναι και από μαντέμι, όμως είναι και αυτό πολύ βαρύ και συνήθως χρησιμοποιείται για πιο αργό τηγάνισμα. Πολύ πρακτικά είναι τα αντικολλητικά τηγάνια με επένδυση τεφλόν, όπου μπορούμε να τηγανίσουμε με ελάχιστο λάδι ή λίπος. Ωστόσο, η επίστρωση αυτή έχει χαρακτηριστεί επικίνδυνη, καθώς έρευνες έχουν δείξει ότι με την υψηλή θερμοκρασία που αναπτύσσεται κατά τη χρήση του σκεύους, εκλύονται καρκινογόνες ουσίες από τη θερμική αποσύνθεση αυτού του υλικού.
Τα αντικολλητικά τηγάνια με τεφλόν τείνουν να αντικατασταθούν από αυτά με κεραμική επίστρωση, η οποία θεωρείται πιο υγιεινή και είναι εξίσου ανθεκτική στη χρήση.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Το τηγάνι είναι από τα πιο παλιά μαγειρικά σκεύη και πρώτη φορά το συναντάμε στη Μεσοποταμία. Στην αρχαία Ελλάδα ήταν πολύ διαδεδομένο και ονομαζόταν τάγηνον ή τήγανον, υποκοριστικό του οποίου είναι η λέξη τηγάνι, που χρησιμοποιούμε σήμερα. Από τη λέξη τάγηνον προέρχεται το μαροκινό ταζίν (tajine), που σημαίνει τόσο το σκεύος όσο και το φαγητό που μαγειρεύεται σε αυτό. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι το έλεγαν patella. Με βάση τη ρίζα αυτή, οι Ισπανοί μέχρι σήμερα το λένε παέγια (paella) (η λέξη αναφέρεται στο σκεύος αλλά και στο φαγητό που μαγειρεύεται σ’ αυτό) και οι Ιταλοί padella.
ΧΡΗΣΗ
Το κλασικό τηγάνι με χαμηλό περιμετρικό τοίχωμα 3 – 5 εκ. είναι το πιο διαδεδομένο. Χρησιμοποιείται ευρύτατα, καθώς είναι κατάλληλο για να τηγανίσουμε κρέας, ψάρια, πατάτες, ομελέτες και σχεδόν οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν βέβαια και τηγάνια για ειδικές χρήσεις, όπως: τηγάνι για κρέπες / κρεπιέρα, σχαροτήγανο / γκριλιέρα, σοτέζα
Υπάρχουν πολλά είδη τηγανιών, ανάλογα με τη χρήση για την οποία προορίζονται.